[APH] Sila

To było to, na co wszyscy czekali… Zdawało się, że nie nadejdzie nigdy, ale jednak! Przerwa w konferencji! Piętnaście minut wolności na ewentualne poukładanie notatek, skorzystanie z toalety, czy dokończenie rozmów sprzed rozpoczęcia spotkania. Spora część personifikacji wyległa przed salę i tłoczyła się w korytarzu, ale nikomu ścisk specjalnie nie przeszkadzał. Hol był na tyle szeroki, że nawet gdy tu i ówdzie wybuchały kłótnie czy rozpoczynały się bójki, można było spokojnie zrobić krok lub dwa w kierunku ściany, by zrobić więcej miejsca zwaśnionym, a osoba opierająca się o nią nie musiała bać się śmierci poprzez zmiażdżenie.
Taka sytuacja miała miejsce właśnie teraz – z niewiadomych powodów (nie, żeby to kogokolwiek obchodziło) Prusy (który choć swojego państwa nie miał, był zaangażowany w sprawy Niemiec – głównie z inicjatywy jego młodszego brata – i na konferencje zobowiązany był chodzić) i Polska rzucili się sobie do gardeł. Możliwe, że walka trwałaby wręcz do końca przerwy, gdyby nie to, że pewien błyszczący przedmiot z wielką prędkością wbił się w ścianę tuż nad głową siedzącego na Feliksie Gilberta. Okazało się, że to topór. Zamiast kontynuować bitwę, dwa kraje spojrzały na broń.
- Zakład o dwadzieścia euro, że nie uda ci się tego wyjąć – powiedział Polska wyzywającym tonem. Prusy tylko prychnął, choć miał spore wątpliwości, czy mu się uda – ostrze weszło naprawdę głęboko. Nie tracąc czasu zatarł ręce, chwycił za trzon i pociągnął mocno. Bez skutku. Dwie dychy to nic, tu chodziło o honor! Gilbert więc nie poddał się, zaparł tylko nogą o ścianę. Nadal bez skutku. Rzeczpospolita zaczął się śmiać. Albinos spojrzał na niego wilkiem.
- Sam spróbuj, jak jesteś taki mądry! – zrobił mały kroczek do tyłu. Feliks, pełen wiary we własne siły, spróbował. I poniósł sromotną klęskę. Całemu małemu zamieszaniu przyglądał się Rosja. Z wielkim uśmiechem podszedł do poległych w boju z toporem i spytał ze szczerą chęcią:
- Pomóc wam, towarzysze? – Nie otrzymał odpowiedzi, ale w sumie żaden z nich nie zdążył jej nawet udzielić, bo Iwan przymierzył się do oswobodzenia broni – albo ściany, zależy od punktu widzenia. On również – ku zdumieniu pozostałej dwójki – zawiódł. Teraz już przynajmniej było pewne – żadną siłą się tego nie wyjmie.
Ktoś z tłumu, kto przyglądał się temu wszystkiemu, zawołał Amerykę. Wszak wiedział to każdy – USA charakteryzował się nadludzką siłą. Niestety, nic nie dał jakikolwiek wysiłek. Zapieranie się o ścianę, wyżywanie się na niej kopniakami i zwykłymi ciosami, krzyki, a nawet udawane płacze również. Ostrze lśniło wesoło i z pełną satysfakcją, szydząc z ich nieudolności.
I wtedy właśnie z Sali konferencyjnej wyleciał Dania, wygrażając jeszcze Szwecji. Rozglądał się chwilę za swoją zgubą, aż w końcu ją znalazł. Feliks już otwierał usta, by poinformować blondyna, że nic z tego, ale Nordyk złapał za trzon i jednym – prawie pozbawionym wysiłku – szarpnięciem wyswobodził swoją broń w chwili, gdy już był obrócony, gotów biegiem powrócić do Sali. Cztery państwa stały oniemiałe – w tym Polska z nadal otwartymi ustami. Ciszę wśród nich przerwał Prusy:
- Ja poluzowałem – powiedział i ściągnął tym na siebie trzy zirytowane spojrzenia.